Evolutionair innoveren

Innoveren is leuk, innoveren is hot, innoveren is sexy, innoveren is spannend... En dat is precies waarom er van dat hele innoveren in de zorg vaak geen bal terecht komt. Want ‘innovaties’ beginnen vaak met mooie praatjes van mensen die zichzelf dwarsligger, tegendenker of friskijker noemen. Mensen die beweren het radicaal anders te doen. Maar het kan niet radicaal anders en het moet niet radicaal anders, want het is zelden radicaal verkeerd.

En dat is op zich goed nieuws. Behalve misschien voor de mensen die iets met innovatie gestudeerd hebben of een functietitel hebben als ‘manager innovatie’ en staan te popelen om de wereld te verbeteren met revolutionaire verbeteringen. De realiteit is dat echt verbeteren een evolutionair proces is dat niet zelden begint met hard werken in de schaduw in plaats van mooie praatjes in de spotlights. Innoveren is niet de krenten uit de pap vissen, maar betere pap koken. En vooral het kind niet met het badwater weggooien.

Genshi Genbutsu

Ik zag laatst een interview met Mark Knopfler, frontman van de legendarische band Dire Straits en iemand die je best een innovatieve gitarist zou kunnen noemen. Wat hij heel treffend uitlegt is dat hij niet begonnen is met innovatieve gitaarpartijen; hij is begonnen met eerst heel erg lang oefenen op de baslijn (“that took a long time”) om vervolgens te oefenen om de melodielijnen in de vingers te krijgen (“that took even longer”) om daarna pas iets vernieuwends te doen (“and then you start breaking the rules”). Met andere woorden: voordat je kunt innoveren moet je eerst de uitgangssituatie doorgronden, de regels kennen, echt snappen hoe het in elkaar zit. Iets dat ze bij Toyota ‘Genchi Genbutsu’ noemen: in de praktijk kijken wat er gebeurt om de situatie echt te leren begrijpen, alvorens je begint met verbeteren. Je kunt een probleem alleen echt begrijpen op de plek waar het zich voordoet, is de gedachte.

En die tijd nemen we in de praktijk vaker niet dan wel. Er zijn potjes, awards en challenges voor start-ups met mooie ideeën. Daar wil iedereen mee op LinkedIn en Instagram, maar als het op de taaie implementatie in het primaire proces aankomt dan verslapt de aandacht snel. En dat terwijl een kleine verbetering groots implementeren in de regel meer oplevert dan een groots idee laten stranden in de pilot-fase. Potentie x Implementatie = Effect, dat idee.

En dus?

Misschien moeten we ons meer focussen op het verbeterproces dan op het media-waardige eindresultaat. Zoals het bouwen van een huis: we vieren het hoogste punt, maar daar begin je niet mee. Het begint met het beoordelen van de ondergrond, dan het fundament en dan langzaam opbouwen. Daar zit het werk.

Wanneer je begint met het doorgronden van de uitgangssituatie, met écht leren begrijpen waarom de dingen zijn zoals ze zijn, dan ontdek je ook waarom dingen niet zijn zoals ze niet zijn. Wat, met andere woorden, een mogelijke innovatie in de weg staat. Bovendien heb je op deze manier respect voor de mensen die de dingen doen zoals ze het doen. Je hebt aandacht voor wat er goed gaat en kijkt dan naar wat er nog beter kan. Dat zorgt hoe dan ook voor meer draagvlak en vergroot de kans op succesvolle implementatie.

PS. Deze blog was nog niet klaar of Gupta kwam met een boeiend rapport (‘Uitweg uit de schaarste’) waarin zij becijferen dat er in 2031 een personeelstekort is in de ziekenhuis- en ouderenzorg van 98.000 werknemers. Tegelijkertijd heeft de implementatie van bestaande technologie de potentie om 110.000 medewerkers in deze sectoren vrij te spelen. Inderdaad: bestaande technologie. Geen complexe en onzekere innovatie, geen hoogstaande technologie, geen dagdromerij, maar gewoon het benutten van wat al bedacht is en dat nu eindelijk eens goed implementeren.