Second opinion; hoe durft u dat te vragen?

Second opinion; hoe durft u dat te vragen?

De relatie tussen behandelaar en behandelde verandert

Wat blijkt? Ze zeggen dat er chemisch afval onder uw huis ligt. Een heer wappert met een rapport vol moeilijke woorden, mannen in witte pakken komen aanrennen. Echter, uzelf heeft niets gezien, en niets geroken. Misschien tijd voor een tweede opinie? Binnenkort misschien niet meer.

Hoe voelt het, wanneer de patiënt zegt: “Dokter, ik hoor wat u zegt, maar ik zou het graag van een collega horen.” Met andere woorden: ik geloof u niet op uw blauwe ogen. Jaren ervaring wordt daarmee door patiënten in twijfel getrokken. Met welk recht?

De relatie tussen behandelaar en behandelde verandert. De patiënt wordt klant, en praat mee. De patiënt wil meer en meer zelf beslissen, zelf bepalen. Dit het liefst zonder diepgaande kennis of ervaring. Voor de behandelaar betekent dit dat informeren alleen niet genoeg is. De patiënt praat terug, er ontstaat een gesprek. Dat gesprek kan leiden tot de vraag om een second opinion. “De reden dat mensen een tweede mening willen, is vaak omdat de communicatie tussen arts en patiënt niet optimaal is”, aldus NPCF-directeur Wilna Wind.

Frank de Grave stelt: “… als dat niet meer door ons allemaal te betalen is, dan moet je je afvragen ‘wat kan er dan uit (het basispakket)?’” En daarmee is de stelling: “Shoppen kost geld”. Vreemd genoeg volgt Léon Kempeneers, directeur Centraal en Oost-Europa van Best Doctors, met cijfers waaruit het tegengestelde kan worden geconcludeerd. Hij baseert zich op een onderzoek naar 200 casussen waarin leden van Best Doctors een second opinion uitvoerden met een gemiddelde besparing van 5090 euro per patiënt (‘Second opinion werkt juist besparend’). Besparen is meer dan dingen afpakken. Meer zorg en meer communiceren kosten op het eerste gezicht tijd en geld, toch kunnen ze besparend werken. Waarom hebben we het daar niet over? In plaats van minder zorg leveren, andere zorg leveren.

Terug naar de second opinion: De vraag om een tweede mening gaat deels over verstandig kiezen. Meer nog gaat het om patiëntvertrouwen en patiëntbeleving. Als je met beter uitleggen kosten kunt besparen, dan hoef je de regels niet aan te passen. Sterker nog, dan is het aanpassen van regels alleen symptoombestrijding.

Mondigheid van patiënten kun je niet verbieden of voorkomen. De echte vraag is; hoe gaan wij als zorgaanbieders open en duidelijk in gesprek met onze klanten? Dat is de weg naar een betere patiëntbeleving, minder klachten en minder onnodige tweede meningen.