Crisismanagement

Klimaatcrisis, energiecrisis, coronacrisis, crisis op de arbeidsmarkt, woningcrisis, vluchtelingencrisis, inflatie, stikstofcrisis… ik vergeet er ongetwijfeld nog een paar.

En net als met functietitels zal er ook devaluatie optreden van de term crisis en zullen we nieuwe termen moeten bedenken om aan te geven dat de ene crisis nog erger is dan de andere (ramp, catastrofe, noodtoestand?). Of kunnen we, ook om het leuk te houden, dit allemaal samenvatten onder één term: managementcrisis?

Aan het begin van de coronacrisis regende het complimenten en uitingen van bewondering over hoe de zorg de handen uit de mouwen stak en het coronaspook te lijf ging. In razend tempo werden hele intensive cares uit de grond gestampt en in de door lockdown stille straten weerklonk het applaus tegen de gevels waarachter mensen zich hadden verschanst met enorme hoeveelheden toiletpapier. Maar laat dit nu precies zijn waar we in de zorg goed in zijn; handelen naar bevind van zaken. Adequaat reageren op een situatie zodra die zich voordoet. En laten we eerlijk zijn: dat wil je ook op het moment dat je op een spoedeisende hulp of op een IC ligt.
Vooruitkijken en handelen met oog op de toekomst blijkt lastiger en zit niet echt in de aard van het beestje. Misschien is het ook wel daarom dat het zo moeilijk blijft om echt werk te maken van preventie.
Maar als crisismanagement de primaire managementstijl is in zorg en politiek, dan gaat er wel iets mis in het kader van de vooruitgang. Want wat doen mensen in tijden van crisis? Inderdaad, vasthouden aan wat ze hebben, aan het bekende. En als je doet wat je deed, dan krijg je wat je kreeg.